A pamiętasz?

A pamiętasz, jak kiedyś byliśmy tylko we dwoje?
A pamiętasz, jak rankiem cisza nie była zjawiskiem zadziwiającym?
A pamiętasz, jak tylko jeden Twój bok przytulało inne ciało rano?
A pamiętasz tańce we dwoje do rana?
A pamiętasz spanie do południa bez wyrzutów sumienia?
A pamiętasz czyste szyby, bez odbitych na nich śladów rączek w przeróżnych rozmiarach i konfiguracjach?
A pamiętasz, że w telewizji wcale nie bajki są najczęściej emitowane?
A pamiętasz, że na plaży patrzeć można tylko na siebie i w słońce?

Tak… Też to pamiętam. Wprawdzie przez mgłę, ale tak było. Nie lepiej. Inaczej.
Teraz cyfra „6“ przynosi mi szczęście, choć „2“ też pięknie mi się kojarzy.
Rano, zamiast głuchej ciszy, wolę pobudkę w postaci tupotu małych stóp i mokrych buziaków.
Budzę się często obłożona z każdej strony ciałkiem, nie wiedząc często, która to moja ręka. Jedna pozycja, na boku bez możliwości poruszenia wcale mnie nie zniechęca.
Tańczyć chcę nadal z Tobą boso na trawie, ze słodkim ciężarem w ramionach.
W południe już nie śpię, bo muszę pomyśleć czy trawa być może bardziej zielona, a słońce czy wyjdzie zza chmury.
Odbite rączki ze szklanej tafli zmywam od dawna już z żalem.
To nic, że kolorowe postacie stale zaglądają nam do salonu z telewizora. Skoro ich śpiew i dziwne gadanie cieszy małe Istotki, które z premedytacją zajmują nam miejsca na naszej za małej już dawno kanapie, niech zostaną.
A plaża? Plując piachem sypniętym przez któreś w zabawie, mrugamy i dzielnie trwamy na posterunku, bacznie obserwując zmagania Istotek z falami. Plaża bez śmiechu Dzieci to tylko tony piachu, a żaden widok słońca tonącego po raz nie wiadomo już który, w morzu, nie cieszy tak bardzo, jak ten odbity w szeroko otwartych ze zdziwienia oczach Dziecka.

One są dane nam tylko na chwilę, my jeszcze tańczyć będziemy we dwoje…Łapiemy zachłannie te momenty i zapisujemy głęboko w pamięci. Kiedyś, usiądziemy wygodnie w fotelach, siwi i z siatką zmarszczek na twarzy, z kubkami herbaty w trzęsących sie dłoniach, wyświetlimy sobie ten seans przeszłości… Utkany z cudownych wspomnień. Tylko poczekaj…kiedyś raz jeszcze zapytam „a pamiętasz?“

 h1

h2

h3

h4

v1

v4

v5

v6

v_2

v_3

22 komentarzy

  1. Czytacz 9 lat temu

    Wspaniała z Was rodzina! Tylko gdzie Mama Lis? :)

    • Aga Autor
      Aga 9 lat temu

      Dziękuję drogi Czytaczu 😉

      Mama Lis poszła na żer 😉 Ale spokojnie, jeszcze będzie.

      Ściskam

  2. Boseje 9 lat temu

    Brawo wreszcie!
    Tulismanore! Genialne!

    • Aga Autor
      Aga 9 lat temu

      Aneczko!

      Dziękuję;) oby w przyszłości miło Ci tutaj było z nami 😉

  3. Sylwia 9 lat temu

    Aga! świetny blog, świetnie się czyta a zwłaszcza o Was, o Twojej rodzince 😉 buziaki będę tutaj wpadać 😉 Pozdrawiam gorąco

    • Aga Autor
      Aga 9 lat temu

      Sylwiuś,

      dziękuję za miłe słowa, bardzo się cieszę. Serdecznie zapraszamy;) pozdrawiam

  4. Agata 9 lat temu

    Bardzo mi się u Ciebie podoba :)
    Pozdrawiam. A.

    • Aga Autor
      Aga 9 lat temu

      Agato,

      niezmiernie się cieszę. Miód na moje serducho ;))

      Pozdrawiam serdecznie

  5. Gosiak 9 lat temu

    To jest wzruszające…

    • Aga Autor
      Aga 9 lat temu

      Gosiu,

      nawet nie wiesz ile znaczą dla mnie takie słowa…

      pozdrawiam serdecznie

  6. Mala Mi 9 lat temu

    Slicznie! Wlasnie, gdzie Mama I Tata Lis!
    Czekam!
    :)

    • Aga Autor
      Aga 9 lat temu

      Mała Mi,

      dziękuję;) Tata Lis obecny;) Matka mniej, bo wszystkich aparatem zamęcza, a mnie nikt :( Ale nie ma tego złego 😉

      Ściskam mocno

  7. Marta 9 lat temu

    Na fb zaglądam codziennie na profil Lisicy-w końcu doczekałam się bloga!Aga,kurcze,wzrusza mnie to..Czekam z niecierpliwością na więcej i ściskam Was ciepło :*

    • Aga Autor
      Aga 9 lat temu

      Marta,

      a Ty nawet nie wiesz, jak mnie wzrusza, gdy Ciebie to poruszy;) Liski wszystkie ściskają ;*** i zapraszają

  8. Natka 9 lat temu

    Super rodzinka! Zawsze miło się na Was patrzy, czytać o Liskach będzie jeszcze milej 😉

    • Aga Autor
      Aga 9 lat temu

      Serdeczne dzięki 😉
      Pozdrowionka

  9. Patrycja 9 lat temu

    Agnieszko – pięknie. Dzieci to anioły tylko dorośli betonują im skrzyła i wtedy chodzą po ziemi – dorośli-
    Ja zostaję u Ciebie – przynajmniej tak możemy się odwiedzać.

    • Aga Autor
      Aga 9 lat temu

      Patrycjo, dziękuję za piękne słowa. Będzie mi bardzo miło, jeśli czasem do nas zajrzysz. Ściskam mocno!

  10. Edek 9 lat temu

    Robi wrażenie, super pomysł.

    • Aga Autor
      Aga 9 lat temu

      Edku kochany,

      serdecznie dziękuję 😉

  11. Sloneczko 8 lat temu

    Wspaniale napisane.Agnieszko masz to cos……pisz dalej ,bo pieknie to robisz.

    • Aga Autor
      Aga 8 lat temu

      Dziękuję bardzo ;*buziaczki

Zostaw odpowiedź do Aga Kliknij tutaj aby zrezygnować z odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

*